Kościół z XIV w., czworoboczna wieża z XII-XIII w. - przyłączona do Kościoła po 1790. Zachowały się: najstarsza część Kościoła z XIV w. - gotycka zakrystia, kruchta, w późnobarokowym ołtarzu z lat 1740-50 łaskami słynący obraz Matki Bożej Gdowskiej z XVIII w., wczesnobarokowa, marmurowa chrzcielnica z XVII w., barokowa ambona, gotycki dzwon z 1462.

Gdów jest wsią będącą niegdyś własnością rodów Wielopolskich i Lubomirskich, posiadającą zabudowę charakterystyczną dla małego miasteczka. Tutejszy kościół pochodzi z przełomu XIII i XIV w. Znajduje się w nim osiemnastowieczny cudowny obraz Matki Bożej Gdowskiej - kopia starszego, namalowanego prawdopodobnie wcześniej niż w XV w. W sierpniu 2004 przy kościele otwarto dróżki różańcowe. W murze okalającym świątynię znajduje się warta uwagi pielgrzyma kapliczka. Budynek plebani pochodzi z XIX w.

Podobno Matka Boża Gdowska dwukrotnie ocaliła życie polskiemu królowi Władysławowi Warneńczykowi - ofiarował on parafii (prawdopodobnie jako wotum dziękczynne) roczną daninę z królewskich dóbr niepołomickich.

Na miejscowym cmentarzu znajduje się ciekawy obiekt - kopiec-mogiła powstańców z 1846. Parafia gdowska nosi imię Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i od kilku lat pełni rolę sanktuarium.

Murowany kościół parafialny według dawnych przekazów został ufundowany przez króla Władysława Warneńczyka w podzięce za uratowanie życia.

Najstarsze zachowane fragmenty kościoła pochodzą z pocz. XV w. (zakrystia, część murów kościelnych). Wielokrotnie przebudowywany (XVIII i XIX w.) utracił cechy stylowe.

Wyposażenie wnętrza kościoła to styl barokowy i rokoko. W głównym ołtarzu znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Gdowskiej (kopia) z pierwszej połowy XVIII w., do dziś otaczany kultem.